O książce: rok / „Dwa światy, barbarzyński i rzymski, jeszcze pod koniec VI wieku przeciwstawiały się sobie. Pod naporem ludów, które przybyły zza Renu i Dunaju, upadło Zachodnie Cesarstwo Rzymskie. Kolejna część niegdyś potężnej potęgi, Wschodniego Cesarstwa Rzymskiego – Bizancjum – nadal istniała. Jego stolicą był Konstantynopol, największe miasto swojej epoki. Ale nie tylko najazdy nowych ludów nękały stary świat w tym stuleciu. Szalały w nim jego własne namiętności. W natłoku wydarzeń nie można było jeszcze przewidzieć, co zwycięży: dzień czy noc. Wydarzenia powieści rozgrywają się w latach 576–578, podczas najazdu Słowian na Bizancjum i podboju Europy Wschodniej przez koczowniczych Awarów. Główne sceny: Tracja (dzisiejsza Bułgaria) i Konstantynopol, ziemie słowiańskie za Dunajem (dzisiejsza Rumunia) i częściowo Włochy nękane przez Longobardów Bohaterem powieści, Ambroży, jest chłopiec, który przybył z Bizancjum do barbarzyńców. Jest świadkiem wielu wydarzeń ostatniego aktu Wielkiej Migracji. Ambroży, niewolnik w imperium, staje się wolny w krainie pogan. Jego nauczyciele i przyjaciele to wojownicy i dzieci, które marzą o tym, by stać się równym Perunowi. Jego świat to lasy i góry Karpat, piękne i niespokojne. W ciągu kilku lat pełnych odkryć i przygód główny bohater zmienia się z trackiego pasterza w kochającego wolność i odważnego człowieka. Otaczają go przedstawiciele różnych narodów, Gotów, Rzymian, Gepidów i Chorwatów, a także żołnierze imperium, rabusie-scamary i zwykli ludzie z różnych plemion. Zaciętą walkę w książce toczą wybitne osobistości tamtej epoki: Avar Kagan Bayan, książę Sklavin Davrit, cesarze bizantyjscy Justyn II i Tyberiusz Konstantyn.